Με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, το σχολείο μας αφιέρωσε όλες τις δράσεις της ημέρας στο θέμα αυτό. Τα παιδιά στις τάξεις τους εργάστηκαν με σχετικές δραστηριότητες και έκαμαν τις ανάλογες συζητήσεις.
Το αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν η επίσκεψη της κυρίας Χριστίνας Τ., καθηγήτριας του Ειδικού Σχολείου Μεταμόρφωσης. Όντας και η ίδια Α.Με.Α., μίλησε με τα παιδιά για τη σπουδαιότητα της ημέρας αυτής. Τους ενημέρωσε για τυχόν εμπόδια που συναντούν στην καθημερινότητά τους άτομα με αναπηρία καθώς και για το γεγονός ότι μπορεί να χρειαστεί να βασιστούν στην οικειοθελή βοήθεια που θα τους προσφερθεί ακόμη και από κάποιο εντελώς άγνωστό τους άτομο.
Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να «ανακρίνουν» την κυρία Χριστίνα η οποία απάντησε με πολύ μεγάλη χαρά στις παντός είδους ερωτήσεις τους! Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν με θέματα πρακτικά και καθημερινά, όπως τις μετακινήσεις της και την εργασία της. Επεκτάθηκαν, όμως, σε πολύ βαθύτερα, συναισθηματικά κομμάτια, από το παρόν αλλά και τα παιδικά της χρόνια. Η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και το χιούμορ της κυρίας Χριστίνας κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών. Εκτός τούτου, τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο σε αυτή την ομιλία. Έτσι λοιπόν, ακριβώς επειδή τα παιδιά είναι εξαιρετικοί αποδέκτες και εκφραστές συναισθημάτων, ήταν πολλές οι φορές που ξέσπασαν σε πολύ θερμά και παντελώς αυθόρμητα χειροκροτήματα.
Για όλους μας, μικρούς και μεγάλους, εκείνη η μέρα ήταν ένα μάθημα ζωής, διότι βλέπαμε μπροστά μας αυτό που μέχρι τώρα γνωρίζαμε θεωρητικά: πως η οποιασδήποτε μορφής αναπηρία πολλές φορές δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα, αλλά εφαλτήριο για την πραγματοποίηση των στόχων μας. Η κυρία Χριστίνα, κάτοχος πτυχίου Κοινωνιολογίας και μεταπτυχιακού διπλώματος Παιδαγωγικών Επιστημών, αφιέρωσε και εκείνη την ημέρα της σε εμάς! Και αυτό μόνο καλά έφερε!
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως τα παιδιά διατήρησαν πολύ ευγενικούς τόνους καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας. Έτσι λοιπόν, στο τέλος, είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν μια μικρή «βόλτα» με το αμαξίδιο και να μοιραστούν την εμπειρία τους με όλους μας! Κατόπιν, την ευχαριστήσαμε όλοι μαζί και επιστρέψαμε στις αίθουσες. Εκεί εργαστήκαμε ξανά ατομικά και ομαδικά: μάθαμε το όνομά μας στην ελληνική νοηματική γλώσσα, αλλά και με τη μέθοδο Braille, φτιάξαμε κάρτες και αφίσες και είδαμε ταινίες μικρού μήκους και διαβάσαμε συνεντεύξεις, όπως….
Αργύρης Κουμτζής – συνέντευξη στη lifo.gr
Κάναμε, τέλος, δύο σπουδαίες αναφορές: α) στο ποίημα της δεκατετράχρονης Coralie Severs από το Ηνωμένο Βασίλειο
«Δεν έχω πόδια,
μα έχω αισθήματα.
Δεν μπορώ να δω,
αλλά σκέφτομαι όλη την ώρα.
Αν και δεν ακούω,
θέλω τόσο να μιλήσω με τους άλλους.
Γιατί με βλέπει ο κόσμος σαν να μην αξίζω τίποτα,
σαν να μην μπορώ να μιλήσω ή να σκεφτώ;
Αφού μπορώ…
σκέψεις σαν εσάς να κάνω για τον κόσμο αυτόν που ζω»…
και β) στη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη:
«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο… είναι ζωντανός… Αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου,
τότε ναι… είναι Άνθρωπος».
